Arcydziełem wczesnego okresu twórczości Hawkesa jest "Gałązka limony", której akcja, umiejscowiona w Londynie i na podlondyńskim torze wyścigowym w latach hitlerowskich bombardowań i wkrótce potem, ma zarówno coś ze współczesnego dreszczowca, jak z tradycyjnej powieści grozy. Groza jest tu jednak daleka od umowności dawnych romansów, gang operujący na wyścigach posługuje się dla wygrania gonitwy o Złoty Puchar prawdziwym gwałtem i terrorem. Wprawdzie Hawkes osnuwa całą historię jakby mgiełką nierealności i chętnie nadaje przerażającym wydarzeniom zabarwienie groteskowe, które wywołuje uśmiech, ale to bynajmniej nie rozprasza gęstej atmosfery niepokoju i osaczenia. Całkowicie odmienny charakter mają "Krwawe pomarańcze", napisana dziesięć lat później, wysmakowana powieść erotyczna, która mogła szokować niektórych czytelników wyzywającą filozofią narratora - piewcy seksu, była za to znacznie łatwiejsza w odbiorze, gdyż Hawkes zrezygnował tu z wcześniejszych eksperymentów formalnych na rzecz niemal tradycyjnej narracji. Podejmując tematykę erotyczną zapewne z chęci zajęcia stanowiska wobec krzykliwej rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych, paradoksalnie umieścił swoją historię czworokąta małżeńskiego w idyllicznej scenerii fikcyjnej krainy śródziemnomorskiej, którą nazwał Ilirią nawiązując czy to do antyku, czy też do Szekspirowskiego "Wieczoru Trzech Króli". Ryzykowna gra miłosna dwu zaprzyjaźnionych par toczy się więc na dobrą sprawę w próżni społecznej, bo egzotyczne tło służy właściwie tylko jako dekoracja i arsenał rekwizytów, jednakże postawy psychiczne i problemy życiowe bohaterów są jak najbardziej z tego świata i nieuchronnie prowadzą do dramatycznych spięć, które ostatecznie przekształcą sielankę w tragedię.